Po prostu ciekawe

Goląc się rano, chlasnąłem mordę dwa razy. Chlasnąłem się dwa razy w mordę i zdałem sobie sprawę, że tytułując tak ten wpis, ograniczam nas do spraw wyłącznie ciekawych. Pauza. Kosiara z kwintentem ostrzy zastyga pod nosem, pianka wysycha na skroni. Chwila na moment. Czy  już po chlaśnięciu się dwa razy w mordę dzisiejszego poranka nie ograniczyłem siebie do tak nieciekawej czynności jak wylanie jogurtu  na ranę? Podszedłem wtedy do psa i nadstawiłem policzek. Pieszczotliwe zlizał jogurt, aplikując na ranę leczniczą ślinę, dzięki której uniknę gangreny.

Opuszczając mieszkanie bezpodstawnie zrelaksowany, zleciałem ze schodów omijając jeden stopień. W obawie przed tym, że zlecę z następnych, wyskoczyłem przez okno. W locie zapragnąłem chwycić rynnę. Gdy chwyciłem rynnę, ta urąbała się od betonu i poleciała w dół razem z nowym właścicielem. Rozbiłem głowę - czaszka pęknięta konturem Przylądka Dobrej Nadziei - kałużę krwi wokół powiększał mikroskop, albo rzeczywiście było jej coraz więcej. Chyba rzeczywiście. Zacząłem sobie podśpiewywać pewien przebój z lat 80'tych, kiedy próg klatki żwawo przeskakiwał dolny sąsiad. 

- Znam to. To leciało coś tara...rara... - załapał refren.

- Sąsiedzie. - pełen urazów nadstawiłem kontuzjowany policzek. 

Schylił się tak, jakby chciał kucnąć. Po chwili kucnął i się schylił.

- Chlasnął się pan dwa razy w mordę? Jestem ciekaw tylko, jak pan to sobie leczył. - pokręcił głową.

- Jogurt na policzek i psia ślina.

- Z tego gangrena jak nic. - krzyknęła kobieta w oknie, opierająca życie o poduszkę.

- Po ile jogurt? Dziewięćdziesiąt dziewięć groszy bez kawałków truskawek. To pamiętam. 

Spostrzegł, że buty ubrudziły mu się krwią. Krzyknął melodyjnie:

- Ubrudziły mi się!

- Łap! - kobieta zrzuciła mu jaśka. Złapał i wytarł oba zamszacze. Położył jeszcze na ziemi, podskoczył na nim parę razy i celnie cisnął w parapet przyjaciółki. Włożyła z powrotem pod łokcie.

- Może pan chce pod głowę? 

- Jeśli można, to bym poprosił. Tara...rara... - oświadczyłem.

Kobieta rzuciła pubybucowi białą poduszkę. Podłożył mi ją pod głowę.

- Ja jestem ciekaw jak pan to zrobił, że spadł na głowę i się panu tak rozłupała. 

- Ja też jestem ciekawa! Niebywałe i genialne! - krzyknęła.

Poczułem poduszkę wypchaną budyniem. Nasącza się brunatnym kożuchem wyszywanym przez zdolnego krwiawca.

- Poza tym ja jestem ciekawy, jak pan nową rynnę urwał.

- A ja jestem ciekawa wielu innych rzeczy! Chciałabym pojechać do Szkocji! 

Przewróciłem się na drugi bok. Rzeczywiście, trochę bym sobie pospał. Sąsiad zdjął kurtkę i mnie nią przykrył.

- No powiedz pan, bo ludzie ciekawi. 

- Niech pan przeparkuje samochód, bo z rury wydechowej mi śmierdzi przed snem. - wskazałem czerwonego malucha z wypucowaną rejestracją.

Wsiadł do samochodu, zapalił i przejechał po nodze narratora. Zdjąłem but ze zmiażdżonej kończyny, bo zbyt mocno uwierał mnie w niedobitki pulsu. Wtuliłem się w kurtkę, mrucząc do asfaltu. Sąsiad odkorbował szybę. Sąsiadka zrzuciła mu poduszkę, żeby oparł o nią łokieć. Sąsiad oparł.

- Powiesz pan? - zapytał oparty.

- Powiem, że któregoś dnia o was coś napiszę.

- A rynnę naprawi pan, czy kto?

- Nazwę to „Po prostu ciekawe”.

- On się z nami bawi! - jęknęła w ekstazie kobieta.

- A tak naprawdę, to nic ciekawego tam nie będzie.

Żyć zemstą nie można, ale można o niej śnić. Dobranoc.